Grupa nastolatków rozpoczyna naukę w gimnazjum na warszawskiej Saskiej Kępie. Pani Czajka – polonistka – zostaje ich wychowawczynią. Dla Małgosi, Kaśki, Kamili, Maćka i dwóch Michałów kolejne trzy lata spędzone razem okazują się prawdziwą szkołą życia. Nowe pasje, znajomości, przyjaźnie i pierwsze miłości to tylko kilka wątków tej powieści. Napisana z humorem, językiem współczesnej młodzieży, doskonale oddaje skomplikowaną rzeczywistość młodzieńczych relacji. Autorka ze znawstwem pokazuje młodzieżowy folklor i dotyka trudnych problemów dorastania. Nie dziwię się, zatem, że ksiązka jest przez młodych czytelników uważana za pozycję kultową, a wydawnictwo wydało ją po raz drugi. Oto fragment recenzji, jaką znalazłam w Internecie: „Tę powieść młodzi ludzie będą sami sobie polecać i przekazywać z rąk do rąk, jako jedną z pierwszych historii tak głęboko wnikających w społeczeństwo gimnazjalne i jednocześnie poruszających kwestie, które nurtują nastolatki (Trafia przy tym w sedno spraw, godna jest, więc polecenia także od strony „psychologicznej” – fabuła „Klasy pani Czajki” z pewnością przebije nudne porady szkolnych pedagogów. Rozwiązania kłopotliwych sytuacji są tu bardzo często po prostu wtopione w opowieść tak, że odbiorcy nie mają przykrego wrażenia, że się ich poucza i wskazuje jedyną właściwą drogę postępowania. Wprawdzie surowa nauczycielka polskiego przejmuje rolę wychowywania niesfornej klasy, ale to nie jej zalecenia stanowią przesłanie do czytelników, a rozważania bohaterów”. Choć od dość dawna nie jestem nastolatka przyznaje, ze książkę przeczytałam jednym tchem i z żalem rozstałam się z uczniami pani Czajki.

AP
Magazyn Literacki Książki, Czerwiec 2008